Search results for: 26

O PRACOWNI

Pracownia powstała w drodze poszukiwań drogi zawodowej, z wielkiej, niesłabnącej pasji do pracy twórczej z dziećmi. Ważny jest dla nas dziecięcy świat oraz to, co w sobie kryje i czym zachwyca. Traktujemy się na wzajem bardzo poważnie, a niepoważnie bawimy.

Ideą Pracowni jest tworzenie bezpiecznej przestrzeni, gdzie w atmosferze szacunku i zaufania można odkrywać swój potencjał twórczy, inspirować się nawzajem, uczyć poprzez swoją drogę i innych, słuchać i być wysłuchanym. Zbierać pomysły, wzbogacać się. Tworzyć i rozwijać talenty. 

Programy warsztatów realizowane w Pracowni są dostosowane do możliwości i potrzeb uczestników. Różnorodne, a przez to i atrakcyjne. Elastyczne, bo rozwijają się i zmieniają dzięki uczestnikom. 

Realizujemy małe i duże projekty z zakresu pracy twórczej z grupą: edukacja emocjonalna i społeczna, rękodzieło oraz plastyka dla domów kultury, szkół oraz przedszkoli na terenie Warszawy i okolic. Prowadzimy także warsztaty dla nauczycieli na terenie całej Polski.  

Zespół Pracowni to pasjonaci. Wszystko, co mamy do zaoferowania rodzi się z tego, co sami lubimy robić, ze wspomnień z własnego dzieciństwa. Nasze działania wspieramy wiedzą i doświadczeniem zarówno zawodowym jak i rodzicielskim.

O MNIE

• 

WYKSZTAŁCENIE

Policealne Studium dla Pracowników Służb Społecznych (1997)

Studia magisterskie , UW wydział Pedagogiki, pedagogika opiekuńczo – wychowawcza (2006)

Srudia podyplomowe, UW wydział Pedagogiki, Wspomaganie Dzieci z Problemami Rozwojowymi (2003)

MOJA PRACA

Pracownia Kredka 
Tworzenie i współtworzenie programów warsztatów, koordynacja projektów edukacyjnych, koordynacja pracy zespołu Pracowni

Dwujęzyczna Szkoła Podstawowa
Pedagog szkolny, koordynacja pracy zespołu psychologiczno – pedagogicznego

PSPO 13
Realizacja programu Brawo Ja w klasach 1-6

Niepubliczne Przedszkole Integracyjne Domek Przedszkolaka
Plastyka sensoryczna – warsztaty terapeutyczne dla dzieci 2-6 lat

WCIES – Warszawskim Centrum Innowacji Edukacyjno – Społecznych i Szkoleń
Szkolenia dla nauczycieli

Instytut Doskonalenia Kadr Pedagogicznych EDUKACJA
Warsztaty dla studentów arteterapii, oligofrenopedagogiki i pedagogiki zabawy, kursy dla wychowawców kolonijnych

PSAiP KLANZA (Warszawa, Olsztyn, Łódź)
Szkolenia dla nauczycieli. 

PRYWATNIE

Cieszą mnie proste rzeczy. 

Znajduję ukojenie w kontakcie z przyrodą. Często wędrują po górach. 
Uwielbiam literaturę dziecięcą i zaczytuję się w niej. Śnię niezwykłe, barwne, metaforyczne sny. Kieruję się sercem i intuicją. Wrażliwie i uważnie patrzę na świat. Śpiewam, tańczę. Kolekcjonuję wspomnienia, piszę maile i pamiętniki. 

Staram się zachować zdrowy rozsądek.

Codziennie, na tyle ile mogę popycham codzienność, małymi krokami do przodu. Nie rozliczam siebie przed nocą. Szykuję się do snu ze względu na sen, a nie na zakończone obowiązki.
Robię tylko tyle, ile mogę zrobić. Reszta jest niemożliwa. 

Pracy będzie zawsze dość, niezależnie od starań.

Starań nigdy nie będzie dość, niezależnie od wkładu pracy.

Podobna jestem do siebie

Z wyglądu jestem podobna do matki, a duża część mnie, w środku, jest podobna do ojca. Ale przede wszystkim jestem podobna sama do siebie. Moje całe dorosłe życie to ogromnie ciężka praca, by być tym, kim jestem, żeby udało mi się pielęgnować najważniejsze wartości. Żebym była najbardziej podobna sama do siebie.

Ona we mnie a ja w niej

Każdego dnia odprawiam rytuały, które uzdrawiają we mnie mojego człowieka. Oddając się prostym czynnościom upajam się ciszą, swobodą, przestrzenią. Odnajduję siebie w sobie.

Będzie dobrze – mówię do tej w lustrze dopóki nie usłyszę jak pewnie odpowiada: Wierzę ci. I ja jej wierzę. Wracamy z takich podróży razem, pod rękę. 

Ona we mnie, a ja w niej.

Jestem przekonana, że nic nie dzieje się bez przyczyny.

Biorę głęboki oddech, zamykam oczy i myślę sobie, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Mój tata powtarza mi to zawsze w sytuacjach, które dopadają mnie niespodziewanie, podcinają nogi, skrzydła, a ja padam jak długa z tym głupim pytaniem, które najczęściej pozostaje bez odpowiedzi: dlaczego? 

I kiedy emocje opadną, kiedy kurz opadnie, kiedy droga zaczyna być widoczna, to najczęściej zgadzam się z moim tatą. Pokornieję wobec zdarzeń, które są mi przeznaczone. Choć celowość niektórych pozostaje tajemnicą. I może faktycznie tak jest, że nie dane mi jest poznać sens. Albo może jest zupełnie inaczej, może jestem wciąż zbyt uboga, zbyt mała by zrozumieć ich celowość?

Czasem chce mi się wyć, rwać włosy z głowy, zasnąć i przespać, zapić i zapomnieć, zajeść, wyrzygać, nie być. 

A jednak jestem, na miejscu, na posterunku swojego miejsca. Bo wiem, że to jest mój czas. Gdy płaczę mój tata mówi: to jest twój czas. Tu i teraz. Innego nie będziesz miała. I ja wiem, że on ma rację. Ja wiem. Ja wiem, że to mój czas i ode mnie zależy to jaki on będzie. Mogę go wykorzystać lub zmarnować, przesmucić, przespać, przepłakać. Gdybym miała być gdzie indziej to bym tam właśnie była. Ale jestem tu i to jest moje właściwe miejsce. Dla tego za każdym razem odnajduję się w nim na nowo. 

Intuicja podpowiada mi, że jestem kolorowa.

Więc jednak nie jest tak, że jest tylko czarne i białe, albo – jeszcze gorzej – szare. Jest tych kolorów znacznie więcej. I ja to wiem, czuję. Ostatnio nawet pomyślałam sobie, od tak, bez żadnego związku, że jestem w środku kolorowa. 

Myślę, że w życiu ważne jest żeby mieścić się w sobie.

Wyciągam ramiona, wysoko, żeby dosięgnąć nieba. 

Oddycham. Zwiększa się przestrzeń w moim ciele. Znów mieszczę się w sobie cała. 

Piękny świat.

Piękna Ja.

Czuję, że właściwa droga to droga do siebie – od ja do ja.

Wszystko co najważniejsze jest we mnie. Dlatego moja droga zawsze zatacza krąg.  

Od ja do ja.